Een bizar familiedrama uit Australië. Een vrouw kwam er pas na veertig jaar achter wat de gruwelijke reden voor haar adoptie was. In een Australische talkshow vertelt ze haar verhaal.
De adoptieouders van Lois Buch hadden er nooit een geheim van gemaakt dat zij niet Lois’ biologische ouders waren. Lois herinnert haar tijd bij adoptiegezin als ‘liefdevol’, maar toch bleef de vraag waar ze vandaan kwam altijd in haar hoofd spoken. Een vraag waar ook haar adoptieouders geen antwoord op hadden. „Alles wat ik wilde, is iemand vinden op wie ik echt leek”, vertelt Lois aan News.com.au.
Tweelingzus
Daarom besloot Lois op 23-jarige leeftijd zelf op onderzoek uit te gaan. Ze schreef haar biologische moeder een brief, waarin ze haar vroeg om een keer af te spreken. Haar moeder stemde in, maar Lois kreeg de schok van haar leven toen ze haar moeder voor het eerst in de ogen keek. „Het was alsof ik naar mijn tweelingzus keek”, herinnert ze zich. Haar moeder Ellen was amper 16 jaar ouder en leek als twee druppels water op Lois, zowel qua uiterlijk als qua karakter.
Reden
In de jaren erna hadden Lois en Ellen actief contact, maar nooit sprak Ellen een woord over de reden van de adoptie. Altijd wanneer Lois ernaar vroeg, deed Ellen het verhaal af met een korte „oh, het was met iemand van mijn school”. Na een paar keer doorvragen, besloot Lois het maar te laten, temeer omdat haar moeder kanker kreeg. „Ik hield echt van haar en wilde van haar laatste momenten genieten.”
Na de dood van haar moeder besloot Lois contact op te nemen met een van de zussen van Ellen. Ze drong erop aan dat ze inmiddels in de 40 was en recht had op de waarheid. Haar tante mailde terug dat ze dan naar Sydney moest komen en zich moest voorbereiden op het ergste.
Ergste nachtmerrie
En toen kreeg ze het te horen. Haar tante vertelde Lois dat ze eigenlijk het kind is van haar moeder en haar opa. Ellen was in haar jeugd talloze keren verkracht door haar vader en ze had behalve Lois nog een kind van hem gekregen, die ook is geadopteerd. „Het was mijn ergste nachtmerrie”, aldus Lois die meteen naar de dokter ging om te kijken of ze niks mankeerde.
Gelukkig bleek alles in orde, maar nog steeds vindt Lois het vreselijk dat zij al die tijd iets niet wist en dat haar opa nooit is gestraft. Haar ontmoeting met haar opa, jaren eerder, voelde ineens heel raar. „Nooit keek hij me aan, nu pas weet ik waarom. Hij moet zich zo geschaamd hebben.”
