Valerie (24) en haar vriend stonden deze week op het punt om een duik te gaan nemen in Rozebroeken, toen ze lazen dat een 13-jarig meisje en haar familie aangifte gedaan hadden voor betasting in het zwembad.
Alles kwam terug, want Valerie werd er vorig jaar nog ver kracht. “We waren gedegouteerd. Het is tijd dat we dit naar buiten brengen. Het kan toch niet dat er niet meer gedaan kan worden?”
Even terug naar maart 2020. Valerie* en Robbe* genieten samen van een namiddagje in het complex Rozebroeken.
In de hamam worden ze aangesproken door een man die vraagt of hij hen mag insmeren met een testproductje.
Ze stemmen in. Geen probleem bij Robbe, maar wanneer Valerie aan de beurt is, gaat de onbekende man te ver.
Hij betast Valerie aan haar borsten en haar vagijn, en pen*treert haar zelf met zijn vinger, zonder dat Robbe dat eerst opmerkt. Ver krachting, volgens de wet.
“Valerie fluisterde in mijn oor wat gebeurd was, en ik ben meteen een redder gaan opzoeken”, vertelt Robbe. “Na wat getalm heeft hij toch de politie gebeld.
Intussen was de dader al verdwenen uit de hamam. Met acht agenten heb ik het zwembad doorzocht, tussen alle badgasten zoekend naar de man. Uiteindelijk vonden we hem in een kleedhokje, waar hij zich verstopte voor de politiemacht.”
Achttien maanden cel
In april dit jaar werd de man schuldig verklaard en veroordeeld voor ver krachting. Hij moet 2.300 euro schadevergoeding ophoesten en kreeg achttien maanden cel.
De man was niet aan zijn proefstuk toe. Zijn strafblad leert dat hij al veroordeeld werd voor zedenschennis, en gelijkaardige feiten in het Van Eyck-zwembad in Gent.
“Dat kan toch niet”, vraagt Robbe zich luidop af. “Hoe kan het dat zo iemand gewoon in Rozebroeken binnen mocht?
Onlangs namen we nog een kijkje in Rozebroeken, en de identiteit wordt zelfs niet altijd gecontroleerd. Het zwembad heeft ons trouwens totaal niet geholpen.
Op de dag zelf boden ze ons hun excuses aan en wilden ze onze toegangstickets terugbetalen: 20 euro.
Nadat er zoiets gebeurd is. Rozebroeken moet een beter plan ontwikkelen. Met meer controles.”
Bij Rozebroeken klinkt dat doorgedreven controles, onder meer gericht op zedendelinquenten, niet mogelijk zijn.
“Wij kunnen op basis van een identiteitskaart natuurlijk niet het strafblad zien”, klinkt het. “Het is een heel moeilijke kwestie.
Dat is frustrerend voor dit slachtoffer, dat begrijpen we, maar dat is ook zo voor onze medewerkers en de andere klanten. Gelukkig gebeurt dit heel weinig.
Maar het klopt dat het lastig is. Hier zijn ook soms jongeren die voor problemen zorgen, en die wij dan aan de deur zetten, maar de dag erop kunnen die gewoon terugkeren.
Ook de politie kan daar niet veel aan doen. Wel zullen wij bij indicaties van eerder gedrag van bepaalde klanten, de persoon soms extra in de gaten houden.”
Meer verantwoordelijkheid
“Na de veroordeling van de dader, dacht ik: ‘Eindelijk, klaar’”, zegt Valerie. “Dacht ik. Want dan begint het echte werk eigenlijk pas.
De echte verwerking. Dan pas ontdek je hoeveel meer er gedaan zou kunnen worden om deze gebeurtenissen te voorkomen.
Rozebroeken heeft zeker stappen genomen om ons te helpen, al kon er wel wat meer uit zichzelf gebeurd zijn.
Het is niet de schuld van Rozebroeken, of andere openbare zwembaden of sauna’s dat er iets gebeurt, maar ze zijn wel verantwoordelijk voor het verhaal dat volgt.
Zitten ze samen met het team om te bespreken wat goed en minder goed liep? Kijken ze wat beter kan op vlak van infrastructuur, op vlak van beveiliging, op vlak van procedures?”
“Niet iedereen wil er een jaar later nog over praten”, aldus Valerie. “Ik doe dat wel. Wij namen een jaar na de feiten zelf contact op met Rozebroeken, omdat de dader toen eindelijk veroordeeld was. We mochten bellen, langskomen voor een gesprek.
Chapeau, vind ik, echt waar. Maar ergens had ik toch verwacht dat er iets meer initiatief zou komen. Na het artikel van deze week over het meisje dat aangerand werd, was ik boos.
Met mijn verhaal wil ik oproepen om er meer over te praten. Stap snel naar iemand toe als je iets meemaakte, zoals ik het aan mijn vriend vertelde, en hij aan de redder.
Maar laat het er achteraf ook niet bij. Samen zijn wij allemaal verantwoordelijk voor alle meisjes en jongens die na ons datzelfde zwembad binnenstappen.
Ik wil een veiligere omgeving creëren voor hen. Niemand hoort dit mee te maken. En dat vraag ik aan Rozebroeken en alle openbare zwembaden of openbare plaatsen.
Neem nog meer stappen, laat het er niet bij, en neem meer verantwoordelijkheid voor een veiligere situatie.”
*Valerie en Robbe zijn schuilnamen.
