Het moment dat je je pasgeboren baby in je armen houdt, is een moment die niet adequaat kan worden beschreven aan iedereen die het nog niet heeft meegemaakt.
Voor moeder Angie Setlak ging dat gevoel echter gepaard met verlammende zorgen. Angies zoon Xavier werd een maand te vroeg geboren en moest de eerste 16 dagen van zijn leven zorgvuldig worden gevolgd. Gelukkig kon hij uiteindelijk herstellen van zijn vroeggeboorte en ging hij naar huis om bij zijn gezin te zijn.
Angie zou zijn vergeven omdat ze dacht dat hij uit nood was. Ze wist niet dat er een veel groter gevaar op de loer lag; één die Xaviers leven voor altijd zou kunnen veranderen…
Drie maanden nadat Xavier naar huis was gebracht kon Angie weer aan het werk. Ze was niet al te enthousiast over het idee om Xavier achter te laten bij haar ex-partner (en Xaviers biologische vader), maar ze kalmeerde haar angst met de wetenschap dat hij al eerder een gezond kind had opgevoed.
De dingen gingen echter snel de andere kant op toen Angie slechts drie uur na haar dienst een sms van haar ex ontving met de vraag of hij “de baby nu kon vermoorden”.
Angie’s hartverscheurende verslag van wat er die dag is gebeurd, werd gedeeld op de Facebookpagina van Love What Matters. Het is veilig om te zeggen dat het een hele emotioneel bericht is:
“Ik had de hele dag sms’jes van de vader van Xavier ontvangen over hoe moeilijk hij was en ik vertelde zijn vader dat we een andere oplossing zouden vinden zodat hij hem overdag niet in de gaten hoefde te houden.
Tijdens zijn zwangerschapsverlof was de vader van Xavier maximaal 2 uur met hem geweest en alles was in orde.
Zijn vader werkte in de nacht en het was de bedoeling dat hij overdag op Xavier zou passen terwijl ik werkte, en dan zou ik hem ’s nachts in de gaten houden wanneer hij werkte.
Mijn voormalige partner had tenslotte een 10-jarige grootgebracht, dus hoewel ik erg nerveus was over de situatie, bleef hij me geruststellen dat alles goed zou komen.
Op mijn eerste dag na mijn zwangerschapsverlof kreeg ik een sms – hij vroeg me of hij de baby nu kon vermoorden.
Ik zei hem dat hij daar moest blijven en dat ik snel thuis zou zijn. Ik bleef maar denken, ‘nog een paar uur en dan kan ik weer thuis zijn met mijn baby.’
‘Xavier stopt met ademen. Kom nu naar huis. ”
Angie raakte in paniek. Ze haastte zich om haar spullen te pakken, terwijl ze haar ex steeds de hand reikte over wat er mogelijk mis was gegaan.
“Ik belde zijn vader en vroeg wat er gebeurde, waarop hij antwoordde:” Hij verslikte zich in melk en we gaan naar het ziekenhuis van Seattle Children.
“Ik verzamelde mijn spullen, verslikte mijn tranen en ging op weg naar het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam, hoorde ik mijn baby huilen, dus ik dacht dat alles goed zou komen.
Er was een kamer vol artsen, allemaal voor mijn kleine baby van 10 pond. Nadat dingen waren geregeld, lieten ze me naar hem toe gaan en zijn hand vasthouden. Hij was plotseling stil en bleek. Ik wist dat er iets niet klopte.
Ze snelden hem naar boven en voerden een CT-scan uit, terwijl zijn vader en ik angstig in de kamer aan het wachten waren. Hij had niet veel te zeggen.
Hij was bezig met zijn telefoon. Uiteindelijk brachten ze Xavier terug de kamer in en lieten me hem vasthouden.
De artsen bleven de kamer in- en uitgaan, en Xavier werd weer erg kieskeurig. Alles waarvan ik dacht dat het goede tekens waren.
Ze lieten me uiteindelijk weten dat er bloedingen in zijn hersenen waren. Ik ging onmiddellijk naar zijn vader en vroeg: ‘hoe kan dit gebeuren?’
Zijn vader had nog steeds niet veel te zeggen, en bleef maar herhalen: ‘Hij was aan het stikken in melk.’
Ze lieten me Xavier neerleggen omdat ze hem gingen intuberen, en de meeste ouders willen dat echt niet zien.
We verlieten de kamer en ik ging kapot. Hoe kan dit gebeuren met mijn lieve, onschuldige baby?
Pas om 10 uur werden we overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en ik werd om 2 uur ’s ochtends geïnterviewd door rechercheurs van de politie.
Ze vertelden me dat hij een hersenbloeding had door een niet-accidenteel trauma. Ik was woedend. Xavier werd 2 weken in een medisch geïnduceerde coma geplaatst, terwijl ze meedogenloos werkten om de aanvallen te stoppen. “
Valse claim
Het werd al snel duidelijk dat Xavier zeker niet “in zijn melk was gestikt”. Er was iets ergers gebeurd terwijl Angie aan het werk was, en het was net zo donker als de officieren.
In combinatie met haar politie-ondervragingen, werd Angie gedwongen om om te gaan met de artsen die een verdomde prognose opeisten na een verdomde prognose die op haar schouders aan het rusten was.
“Langzaam haalden ze hem van medicatie af en ze waarschuwden me dat hij misschien niet wakker zou worden.
Ze brachten me kamer na kamer, dokter voor dokter, om me te waarschuwen wat er zou kunnen zijn.
We vochten tegen twee dingen. Het trauma en de tijd dat hij geen zuurstof naar zijn hersenen kreeg.
Ik hoorde dat ‘hij blind kan zijn’ tot aan dat ‘hij misschien nooit zou kunnen leren, lopen, praten, bewegen.’ Maar toch wist ik dat hij terug zou komen.
Na 17 dagen in het ziekenhuis brachten we mijn baby terug naar huis. Ons huis is nu anders. Zijn vader en halfzus zijn er niet meer.
Zijn vader werd s’nachts gearresteerd voor kindermisbruik van de eerste graad. Ik weet nog steeds niet de details van wat er die dag is gebeurd en ik weet niet of ik dat ooit zal weten.
Omdat we bijna drie maanden vrij zijn van de blessure, concentreer ik me minder op het ‘waarom’ en meer op het ‘nu wat’.
Ik probeer elk moment bij mijn baby aanwezig te zijn. Ik dank God elke dag voor het terugbrengen van mijn baby.
Voor mijn moeder die nu bij mij woont, omdat ik een alleenstaande ouder ben die eindeloos werkt om voor mijn baby te zorgen. We hebben zoveel artsen en zoveel afspraken, het is een wonder dat ik alles nog op een rijtje heb.
Hij gaat wekelijks naar fysiotherapie en ergotherapie. Hij heeft een neuroloog. Een oogarts, een specialist in neurologische ontwikkeling, hij is in logopedie en gaat nu naar de Anat Baniel Method-therapie om zijn hersenen te helpen ontwaken en opnieuw te bedraden.
Iedereen blijft me vertellen hoe gelukkig we moeten zijn dat dit gebeurde toen hij nog zo jong was, hoe veerkrachtige baby’s zijn en hoe flexibel de hersenen op deze leeftijd zijn.
Hij loopt een groot risico om hersenverlamming te ontwikkelen maar we zullen die diagnose pas over 1,5 jaar krijgen, als hij die nog heeft.
Hij ziet mensen voor vroege interventiediensten en ik ben ervan overtuigd dat hoe meer we met hem samenwerken, hoe beter zijn kansen zijn.
Ik heb de meeste nachten nachtmerries dat hij sterft. Ik word wakker in een plas van tranen. Maar toch vecht ik. Ik kan nu niet opgeven.
Als je naar zijn MRI zou kijken, zou je denken dat hij een kasplantje is. De schade is groot. Hij gebruikt anti-epilepsie medicijnen en het kan tot 2 jaar duren om er vanaf te komen.
We zullen de volledige omvang van de schade enkele jaren niet weten, omdat zijn hersenen zich nog ontwikkelen.
Maar hij is mijn wonderbaby. Mijn reden om elke ochtend uit bed te komen ondanks het feit dat mijn wereld zich om me heen afbrokkelt.
Mijn krijger, die werd geboren met een gewicht van 3 pond en heeft deze hele tijd gevochten. Hij heeft me keer op keer bewezen dat hij wil leven en hier wil zijn.
Dus we vechten. Ik ben elk moment van de dag dankbaar dat God hem bij me terugbrengt en voor alle gebedsstrijders die nog voor mijn baby bidden.
Toen ze me vertelden dat hij misschien niet zou leven, bad ik dat hij bij me terug zou komen. Ik was zo blij toen ze me vertelden dat ik zijn poepluiers weer moest verwisselen.
Hij is zo dierbaar voor mij. Zelfs als hij niet kan zien of lopen, of voor zichzelf kan zorgen. Hij is mijn maan en sterren. Het licht van mijn leven. Hij is alles wat ik altijd al wilde.
Het moeilijkste deel van dit alles is hoe het te voorkomen is. Voor de verwonding was mijn huis bezaaid met pamfletten over het schudden van baby’s, en wat te doen om het te stoppen.
Je legt je baby neer. Je loopt weg. Je gaat ergens huilen, of schreeuwen, of met iemand praten. Je haalt je frustraties eruit, en gaat dan terug naar je lieve baby en begint opnieuw.
Tot op de dag van vandaag huilt Xavier nog steeds. Zoveel gedoe. En ik heb momenten dat ik hem moet neerleggen en weg moet lopen omdat je dat als ouder doet.
Ik hoop dat iemand die ons verhaal leest alles ter harte zal nemen en beseft hoe belangrijk het is om een baby niet te schudden.
Wat er ook gebeurt, je schudt nooit een baby wat het is zo makkelijk om dat te vermijden. Een moment van woede veranderde mijn baby voor altijd. ‘
Om nog onduidelijke redenen besloot de ex-partner van Angie om hun kwetsbare baby te schaden. Zijn acties die dag kunnen Xavier de rest van zijn leven beïnvloeden – het is niet bekend hoeveel schade de baby op de lange termijn heeft geleden.
Angie doet echter haar best om positief te blijven. Samen zullen zij en Xavier dingen stapje voor stapje doen en hopelijk kan deze absolute jager van een jonge jongen genieten van het leven dat hij echt verdient: een van geluk, voorspoed en liefde.
Hoewel de vader van Xavier nooit kan worden vergeven, is er een sprankje hoop in dit verhaal door de pure veerkracht van Xavier.
Deel dit artikel als je vin dat alle mensen die kinderen misbruiken de zwaarst mogelijke straffen moeten krijgen.
