Een Amerikaanse vrouw heeft op Facebook verteld hoe haar vader twee dagen na een onschuldige trip naar het strand stierf door een infectie met de vleesetende bacterie.
Cheryl Bennett Wiygul uit Florida wil anderen waarschuwden dat hen niet hetzelfde overkomt. De aangrijpende post werd in vier dagen tijd al tienduizenden keren gedeeld.
“Mensen weten hier niet genoeg over”, steekt ze van wal. “Er zou aan elk strand en elk meer een bordje moeten staan met daarop:
‘Mensen met open wonden of een verminderd immuunsysteem zouden beter niet baden door de natuurlijke bacteriën in het water’.”
Vakantie
Zelf leerde ze het op de ergst mogelijke manier, toen haar ouders bij haar op vakantie waren. Haar vader vocht al jaren tegen kanker en voelde zich eindelijk goed genoeg om de trip te maken.
Een week eerder was er een verhaal in de media verschenen over een meisje van 12 dat te maken had gekregen met ‘necrotiserende fasciitis’ of de vleesetende bacterie.
Het meisje had een snee in het been gehad. Met dat in het achterhoofd was Cheryl erg alert voor haar verzwakte vader.
Toen ze op een dag naar het strand gingen, controleerde ze eerst nauwkeurig of hij geen open wonden had – wat niet het geval was – en behandelde ze enkele kleine schrammetjes op zijn armen en benen met ontsmettingsmiddel en waterbestendige pleisters.
“Ik dacht dat het daarmee wel veilig was”, doet ze het verhaal. “We genoten met volle teugen van de uitstap.
We gingen varen, trokken naar het strand, zwommen in een riviertje, een meer en ons zwembad en waagden ons zelfs aan waterskiën. Om 16 uur gingen we weer naar huis.” (lees hieronder verder)
Haar vader bleef die vrijdagavond wat later op en keek naar een film. “Hij was gelukkig en praatte veel”, gaat ze verder.
“Hij leek zich goed te voelen en dat was al de hele week het geval. Om 4 uur in de ochtend werd hij wakker.
Het was 12 uur nadat we in het water waren geweest en hij had koorts, rilde en kampte met krampen.
Mijn ouders waren sowieso van plan om die ochtend terug te keren naar Memphis en dat leek nu zeker een goed idee.
Zo zou hij in de buurt van zijn vertrouwde dokters zijn en kon hij zich door hen laten nakijken. Ze kenden zijn medische geschiedenis.”
Op de weg naar huis ging de toestand van haar vader echter verder achteruit. Zijn benen begonnen heel erg pijn te doen en hij zei dat hij zich niet goed voelde.
“Mijn vader heeft al veel meegemaakt en is geen klager”, gaat Cheryl verder. “Hij moest dus echt wel veel pijn hebben.”
Plek
Rond 20 uur waren haar ouders in het ziekenhuis in Memphis en daar werd hij meteen opgenomen. Terwijl ze hem in zijn ziekenhuiskleed hielpen, zag de verpleging een zwarte, gezwollen plek op zijn rug. Een plek die er volgens zijn vrouw en Cheryl eerder niet geweest was.
“Ik liet mijn moeder weten dat ze het personeel moest zeggen dat hij gezwommen had in Florida en dat het ‘necrotiserende fasciitis’ was”, aldus de vrouw.
“Maar iemand antwoordde dat de media het gevaar helemaal hadden opgeblazen. Er werd geen biopsie gemaakt. Hij kreeg wel antibiotica.”
Maar al snel werd de zwarte plek dubbel zo groot en er begon zich ook een nieuwe te vormen. Zijn armen waren vlekkerig en hij klaagde over pijn.
“Om 1 uur ’s nachts werd hij septisch en brachten ze hem naar de afdeling intensieve zorgen”, schrijft Cheryl.
“Hij kreeg een hartstilstand en ze moesten hem reanimeren. Nochtans had hij nooit eerder last gehad van zijn hart. Vervolgens intubeerden ze hem.
Daarop kreeg hij weer een hartstilstand. Ze zeiden toen dat zijn organen te beschadigd waren en dat de pH-waarde van zijn bloed te zuur geworden was om nog te overleven.
Op zondagmiddag stierf hij. Minder dan 48 uur nadat hij uit het water was gekomen en zich nog geweldig voelde, hadden de bacteriën hem klein gekregen.”
De laboratoriumresultaten die afgelopen week binnenkwamen, waren duidelijk: haar vader was besmet met ‘Vibrio vulnificus’, wat geleid had tot ‘necrotiserende fasciitis’ en sepsis.
“Ik wist dat je beter niet zwemt met een open wonde, maar ik besefte niet dat hij ook beter niet zwom met zijn verzwakt immuunsysteem”, aldus Cheryl.
“Misschien had ik het moeten weten, daar zal ik de rest van mijn leven moeten mee leven. Maar ik ben er zeker van dat als er een waarschuwingsbord had gestaan, dat we hem niet in het water hadden laten gaan.”
“Ik wil niemand bang maken, maar ik wil ook niet dat dit anderen overkomt”, besluit ze. “Wees dus voorzichtig.
Niemand moet me vertellen wat we beter wel of niet gedaan hadden, dat weten we al. Voor ons is het te laat. Maar deel dit bericht, zodat het misschien iemand anders kan helpen.”
Vlaamse wateren
Of zoiets ook bij ons kan gebeuren? Volgens een onderzoek dat eerder dit jaar gepubliceerd werd in het Vlaams infectieziektenbulletin komen Vibrio species ook voor in onze Vlaamse wateren, maar is het risico op besmetting “uiterst beperkt”.
Zo werden in mei en augustus 2017 twee gevallen gemeld, in Antwerpen en Oost-Vlaanderen.
Het ene uitte zich in een oorinfectie, het andere in een maagdarminfectie die gecompliceerd werd door een sepsis.
In zeker één van beide gevallen kon microbiologisch een link aangetoond worden met recreatiewater.
