Eline (43) werd tijdens haar nachtdienst in een verpleegtehuis ver kracht. Na die ingrijpende gebeurtenis in 2009 moest ze door een diep dal: “Ik was niets meer, kon niets meer, wilde niets meer.”
“Die nacht staat in mijn geheugen gegrift. De begrafenis van Michael Jackson was op tv en ik zette vast de kopjes klaar voor de volgende dag.
Opeens werd ik van achteren vastgegrepen. Ik stond voor de la met bestek en had een mes kunnen pakken om mezelf te verdedigen, maar ik deed niets.
Ik schreeuwde niet eens, dat zou de demente bewoners op mijn afdeling alleen maar wakker maken en voor chaos zorgen. De man greep mijn keel en sleurde me door de gang.
In een spiegelende ruit zag ik dat hij helemaal in het zwart was gekleed en handschoenen en een bivakmuts droeg; hij had zich duidelijk voorbereid.
Shock
Op dat moment wist ik dat ik verloren was en dat hij mij zou ver krachten, misschien wel zou vermoorden. ‘Laat maar gebeuren dan’, dacht ik. ‘Zo snel mogelijk’.
In het begin was ik me overal heel helder van bewust en raasden mijn gedachten. Maar op het moment dat hij mij voorover duwde op de huiskamertafel, mijn broek uittrok en zei: ‘Nu heb ik je eindelijk te pakken. Het sterke, leukste zustertje van het tehuis’, vluchtte ik in mezelf.
Ik dacht aan mijn trouwdag. Aan mijn twee zoontjes van toen 11 en 9. Aan mijn man Johan, die in bed lag en van niets wist. Aan hoe ik hem dit later moest gaan vertellen.
Het duurde lang. De man bleef maar doorgaan. Toen hij klaar met me was, rende hij weg. En nóg riep ik niet om hulp. Ik was in shock.
Ik liep door de gang heen en weer tussen twee wc’s waar ik me iedere keer ging wassen. Ik schaamde me kapot, ik was vernederd tot op het bot.
Pas op het moment dat ik besefte dat hij nog in het gebouw kon zijn en mijn collega’s gevaar liepen, heb ik mijn afdelingshoofd gebeld.
Hiv-besmetting
Pas toen Johan er was, voelde ik me weer veilig. Hij heeft me heel lang, heel stevig vastgehouden en heeft uren herhaald dat alles goed zou komen.
De maanden daarna leefde ik in een roes. Iedere nacht beleefde ik de ver krachting opnieuw in mijn dromen.
Elke seconde en elke handeling kwamen keer op keer terug in mijn nachtmerrie. Wakker worden vond ik nóg erger.
’s Ochtends voelde ik me loodzwaar en kon ik me bijna niet bewegen. Ik was zo ziek als een hond door de medicatie die ik kreeg om eventuele hiv-besmetting ongedaan te maken.
Johan deed alles: hij zorgde ervoor dat ik uit bed kwam, hield het huishouden draaiende, luisterde, praatte, hield me vast en probeerde zo veel mogelijk leuke dingen met me te doen.
Hij nam me mee naar de stad en kocht alle kleren die ik mooi vond, hij nam me mee uit lunchen en naar het theater.
Ons spaargeld vloog erdoorheen in onze pogingen die vreselijke gebeurtenis te compenseren, maar dat maakte allemaal niets uit.
Het enige wat ik wilde, was dat alles weer normaal zou worden en dus probeerde ik net te doen alsof er niets met me aan de hand was.
De dag na de ver krachting
De dag na de ver krachting heb ik op een barbecue gezellig met buurvrouwen wijn gedronken en grappen gemaakt.
Ik probeerde weer te werken, maar na drie diensten zat ik thuis. Mijn werkgever wilde dat ik zou re-integreren op dezelfde werkplek.
Zonder begrip en zonder goede begeleiding. Ik kon het niet. Dat hij me zo lieten vallen, was voor mij bijna net zo erg als de ver krachting zelf.
Het voelde alsof ik naast de rails stond, terwijl de hele wereld doordenderde. Het besef dat iemand mij helemaal kapot kon maken, haalde alle grond onder mijn voeten vandaan.
Ik was bang. Bang voor simpele dingen, maar vooral bang dat ik nooit meer de oude zou worden. De sterke en onafhankelijke Eline die moeiteloos haar werk, studie, moederschap en relatie combineerde, was in één klap verdwenen.
Ik was niets meer, kon niets meer, wilde niets meer en had voor mijn gevoel niemand meer iets te bieden. Het ging gewoon niet, mijn hele leven was uit elkaar gevallen.
Mijn verwerkingsproces
Op een gegeven moment ben ik in de auto gestapt. Gelukkig besefte ik bij de spoorwegovergang dat zelfmoord plegen geen optie was.
Ik ben doorgereden naar Johans moeder in België en heb een week bij haar gelogeerd. Iedere dag heb ik vloekend, tierend, huilend en schreeuwend door het bos gelopen.
In marstempo, om mijn pijn voor te zijn, met haar hond braaf hijgend naast me. Al die tijd had ik geprobeerd mijn hel naast me neer te leggen, maar ik ontkwam er niet meer aan: ik móest erdoorheen.
Nadat ik al mijn emoties er in België had uitgeschreeuwd, kon ik met hulp van een psycholoog en coach echt vooruit in mijn verwerkingsproces.
In mijn laatste droom over de ver krachting heb ik wél dat mes uit de la gepakt en mezelf verdedigd. Vanaf dat moment ging het weer bergopwaarts.
Doordat ik nu weet hoe diep mijn diepste put is, geniet ik heel bewust van mijn leven. Het is gek, maar eigenlijk heeft het me ook veel opgeleverd.
Soms voel ik me nu zelfs gelukkiger dan voor die tijd: ik maak me niet druk over rondslingerende sokken en als ik geen tijd heb om te koken, halen we gewoon Chinees.
Nachtdiensten
Dat zou de oude Eline nooit hebben gedaan. Natuurlijk heb ik nog moeilijke momenten, maar ik heb mijn leven weer op de rit.
Ik ben gelukkig weer aan het werk – wel bij een andere werkgever – en ik draai geen nachtdiensten meer.
Het allerbelangrijkste vind ik dat ik mijn droom om een coachingspraktijk te beginnen, is uitgekomen.
Dat was ik altijd al van plan – met dat doel studeer ik psychologie – maar ik stelde het steeds uit.
Door mijn verschrikkelijke ervaring is mij duidelijk geworden dat goede hulp hard nodig is en dat ik daarin als ervaringsdeskundige veel kan betekenen. Gek, dat zoiets vreselijks zoiets moois tot gevolg kan hebben.”
